Deel 3: Van Overleven naar Leven: Mijn Jeugd Vol Uitdagingen, Verlies en Veerkracht

Eenzaamheid omzetten naar één zijn met jezelf.

Soms lijkt het leven je vanaf het begin alles te willen ontnemen. Dat gevoel had ik als kind vaak. Ik groeide op in een omgeving waarin liefde niet vanzelfsprekend was, veiligheid niet bestond, en elke dag overleven de enige optie leek. Toch, ondanks alles, vond ik een weg. Niet zonder pijn of worstelingen, maar met een diepe wens om verder te komen, om meer te maken van mijn leven dan wat ik kende.

Een Jeugd van Overleven

Mijn jeugd werd gekenmerkt door chaos. Mijn ouders worstelden allebei met alcoholisme, en hun strijd had directe gevolgen voor ons gezin. Huiselijk geweld, verwaarlozing en gebrek aan structuur waren aan de orde van de dag. Als kind voelde ik me onzichtbaar en verloren.

Eten was er vaak niet. Brood of friet was mijn standaardmaaltijd. Maar soms had ik geluk en kon ik aanschuiven bij mijn beste vriendin als haar gezin groenten at. Voor even voelde ik me daar gezien, alsof ik erbij hoorde. Dat waren de momenten die mijn jeugd draaglijk maakten.

Toen mijn ouders in 2012 uit elkaar gingen, veranderde er weinig. Mijn moeder bleef drinken, en ik woonde bij haar. Het was geen thuis, eerder een dagelijkse strijd om te overleven. Mijn moeder was fysiek aanwezig, maar emotioneel was ze nooit een moeder voor me geweest.

Het Verlies van Mijn Moeder

Toen ik 15 was, kreeg mijn moeder longkanker. De artsen gaven haar geen hoop meer. Ze rookte en dronk nog steeds, en ik wist: dit is het gevolg van jarenlange zelfdestructie. Ik werd haar verzorger, stopte met school en zorgde fulltime voor haar in haar laatste maand.

Het was zwaar, maar ergens voelde ik ook verantwoordelijkheid. Ze was mijn moeder, ondanks alles. Toen ze overleed, was ik ineens een wees. Een moeder had ik nooit echt gehad, maar haar verlies bracht een definitief einde aan iets wat ik altijd stiekem hoopte: dat ze ooit zou veranderen.

Een Tijd Zonder Thuis

Na het overlijden van mijn moeder kwam ik bij mijn zus en haar vriend te wonen. Het leek in het begin een nieuwe start, een kans om op adem te komen. Maar die hoop vervloog al snel. Na acht maanden stond ik ineens op straat. Mijn aanwezigheid werd gezien als een last, als een extra verantwoordelijkheid waar niemand op zat te wachten. De woorden die mijn familie uitsprak, blijven me tot op de dag van vandaag bij: "Je bent teveel. Het was al een fout dat je ouders nog een tweede kind kregen."

Die afwijzing sneed diep. Ik voelde me niet alleen verlaten, maar ook ongewenst. Waar ik ook keek, leek er geen plek te zijn waar ik echt thuis hoorde. De leegte en het gevoel van onbelangrijk zijn maakten die periode extreem zwaar. Maar ondanks dat, gaf ik niet op. Ik moest verder, want opgeven was geen optie.

De enige constante in mijn leven was mijn oma van vaderskant. Zij noemde mij altijd haar "bloemetje" en zorgde ervoor dat ik me, al was het maar voor een moment, geliefd voelde. Ze was de enige die echt naar me luisterde en die me het gevoel gaf dat ik waardevol was, ongeacht wat anderen zeiden. Haar huis werd mijn veilige haven, een plek waar ik altijd welkom was.

Toch kon ik niet voor altijd op haar leunen. Ik was jong, maar gedwongen om volwassen keuzes te maken. Ik werkte lange dagen, deed alles om mijn eigen broek op te houden en ergens een klein stukje stabiliteit te vinden. Er waren nachten dat ik in tranen uitbarstte van uitputting en verdriet, maar ik vond steeds de kracht om door te gaan. Deze periode van mijn leven heeft me geleerd wat het betekent om veerkrachtig te zijn. Het liet me zien dat, zelfs als je alles verliest, er altijd iets is waar je je aan vast kunt houden. Voor mij was dat de herinnering aan mijn oma’s liefde en de overtuiging dat ik mijn eigen weg zou vinden, hoe moeilijk die ook zou zijn.

Mijn omaatje haar 90ste verjaardag. Een goud mens. ✨

Toen ik 24 was, besloot ik dat het tijd was om mezelf te helen. Ik wist dat ik mijn verleden niet kon veranderen, maar ik kon wel bepalen hoe het mijn toekomst zou beïnvloeden. Ik begon met reiki, wat me hielp om mijn innerlijke kind te omarmen. De wonden van mijn jeugd zaten diep, maar met elke sessie voelde ik een stukje van de last verdwijnen. Het was alsof ik eindelijk kon ademen.

Reiki opende de deur naar een nieuwe wereld: die van spiritualiteit en zelfontwikkeling. Twee jaar later zette ik de volgende stap in mijn reis en begon ik met cursussen mediumschap, onder andere in het Arthur Findlay College in Engeland. Daar ontdekte ik dat ik niet alleen mezelf kon helen, maar ook anderen kon helpen.

Het werd een reis van diepgaande transformatie. Ik leerde dat mijn pijn ook mijn kracht was. Door middel van mediumschap en psychologie vond ik manieren om mijn ervaringen om te zetten in inzichten en anderen te begeleiden op hun eigen pad.

Naast het helen van mijn eigen trauma’s ontdekte ik ook de kracht van kleine momenten van vreugde. Biljarten, bijvoorbeeld, werd een toevluchtsoord voor me. Elke keer dat ik achter de tafel stond, voelde ik rust en focus. Het gaf me iets om naar uit te kijken, iets waar ik goed in was en waar ik mezelf in kon verliezen.

Genezing was geen rechte lijn. Er waren dagen dat ik terugviel in oude patronen, maar ik leerde dat dat ook oké was. Het was een proces, geen race. Ik ontdekte dat zelfliefde niet draait om perfectie, maar om vriendelijkheid naar jezelf.

Langzaamaan hervond ik mijn kracht en begon ik mijn eigen dromen na te jagen. Het mediumschap, mijn reis met reiki en het verbinden met anderen gaf mijn leven nieuwe betekenis. En het mooiste? Het voelde alsof ik eindelijk begon te leven in plaats van alleen maar te overleven.